Als je in het Oosten een Byzantijnse kerk binnenkomt
zie je vaak hoog in de absis of in de koepel

een levensgrote mozaiek of fresco.

Daarop wordt Jezus afgebeeld

als de Pantokratoor

de Heer van het heelal:

goddelijk regerend op de rechterstoel,

een koning die de wijsvinger van zijn rechterhand

veelbetekenend op zichzelf gericht houdt:

Ik ben het. Aan wie alle macht gegeven is,

tronend op een zetel boven de machten der aarde.

Ga je echter in het westen een kerk binnen

dan wordt je aandacht getrokken door een heel ander beeld;

dan zie je in de absis of elders als blikvanger

een vaak levensgroot kruis

met daarop de lijdende Christus,

afgebeeld in al zijn menselijke kleinheid en weerloosheid.

De lijdende, vernederde Christus –

De verheven, verheerlijkte Heer van het heelal;

de verrezene en gestorvene

de Heer en de knecht.

En van beide zeggen we en vieren we

in O en in W: Christus Koning.

Het lijkt onbegrijpelijk, tegenstrijdig

het feest van de omgekeerde wereld:

hoe is Jezus “Christus Koning”?

Waar vinden wij zijn macht?

Waar ligt zijn aanzien?