Zondag vieren we mystiek. Geen preek, geen uitleg of leer, maar teksten die ruimte laten voor gevoel, voor stilte, voor het aanraken van het onzichtbare, voor een innerlijk ontwaken. We lezen woorden van de Psalmist, van Rumi, Oosterhuis, het Hooglied, a course in miracles, Hillesum — mystieke stemmen uit verschillende tradities. Wat zij gemeen hebben, is dat ze proberen te reiken naar het onkenbare. Mystiek betekent: verborgen. Het wijst op de unio mystica, de verborgen verbondenheid van de mens met het goddelijke, met een aanwezigheid die intiem nabij kan zijn. In ons, door ons heen. En toch: nooit helemaal te vatten. Dat maakt mystiek zowel schitterend als riskant.

Elke religie en levensbeschouwing heeft een verstandelijke en een ervaringskant. De verstandelijke kant spreekt over goed en kwaad, waarheid en dwaling. Maar de ervaringskant is waar de ziel leeft — waar vuur en warmte ontstaan, waar de mens geraakt wordt in zijn diepste zijn. In veel klassieke godsdiensten werd die ervaringskant met wantrouwen bekeken. Want gevoel is niet te controleren. Wat iemand ervaart, laat zich niet toetsen of sturen. En toch zijn er altijd mystici geweest: Johannes van het Kruis, Teresa van Ávila, de woestijnmonniken, de Kataroi, en in onze tijd mensen als Anselm Grün of Huub Oosterhuis — mensen die vertrekken vanuit een dieper weten, een innerlijk licht.

Op het mystieke pad raken christendom, islam, jodendom en oosterse spiritualiteit elkaar. Daar klinkt een wederzijds herkenbare fluistering.