Door: Jan-Peter Prenger
Voor de derde week op rij zitten we binnen. Tenminste, zoveel mogelijk. En dat nu de zon en de warme zuidenwind de temperatuur ruim boven de twintig graden brengt! Gelukkig mag een ommetje in je eigen buurt en door het bos nog net. Maar verder worden de boodschappen bij ons gebracht en komen we nauwelijks nog ergens.
Wat het best ingewikkeld maakt is de onzekerheid: hoe lang gaat het nog duren. Op dit moment in ieder geval tot 28 april. Maar daarna? Op de Christelijke Hogeschool Ede wordt al geen onderwijs gegeven tot aan de zomervakantie. We hebben ook al besloten om de jongerenreis naar Zambia uit te stellen. De olympische spelen gaan niet door. Eigenlijk gaat niets meer door lijkt het wel. Maar wanneer begint het weer?
Ik schrijf dit in de stille week, de week naar Pasen toe. Dat het in deze week stil is, is ok. Verstilling, nadenken, sober – het past allemaal in deze week. Maar het liep tot nu toe altijd uit op het wonder van het Licht van Pasen. En de soberheid van de week, wellicht van de hele 40-dagen, was vol te houden met het uitzicht op dat nieuwe Licht. En nu weet ik dat Pasen ook stil zal zijn. Géén volle kerk met mensen die blij en opgetogen zijn en die elkaar de hand schudden. En er is nauwelijks iemand die je vrolijk Pasen kunt wensen. Sterker nog: er is geen familie, geen vrienden, geen verjaardagsfeestjes.
Hoe houd je het vol? Ik weet wel hoe het voor mij werkt en wat mij enigszins helpt, maar wat u, wat jou, helpt – ik weet het niet. Iedereen heeft op een verschillende manier last van het isolement.
Ik blijf maar bezig en nadenken over Bonhoeffer en hoe hij omging met de situatie waarin hij zich bevond. Bonhoeffer was een Duitse predikant die ten tijde van de tweede wereldoorlog in verzet kwam tegen het nazi-regime, en zich tegelijkertijd, zeker op het moment dat hij gevangen zat en ter dood gebracht zou worden, probeerde over te geven aan de Eeuwige. Voor hem kon Verzet alleen samen gaan met Overgave.
In ons geval bestaat het verzet tegen het Corona-virus er naar mijn idee uit dat we thuis blijven, bezoek afhouden en voor de zekerheid 2 meter afstand houden. En verder al die andere tips, zoals handen wassen en de boel schoonhouden.
Maar in die onzekerheid die daarmee lang niet voor 100 % verdwijnt, hoort die Overgave er wat mij betreft ook bij. Het helpt mij om te oefenen in vertrouwen, te bidden, om stil te zijn, om te luisteren naar muziek. En ik ben tegelijkertijd zo blij dat de verhalen uit Exodus op het rooster stonden: ze nemen mij mee in het verhaal van God met mensen en houden mij op het spoor van uittocht, van bevrijding, van toekomst, van land van belofte. En ondertussen de belofte dat God zelf met ons mee gaat.
En als ik dat bedenk, dan voel en zie ik ergens in de verte een nieuw Lichtje schijnen.. Ik weet het niet zeker, maar het heeft vast te maken met Pasen.
Klein, maar vastberaden om een bres te slaan in het donker.
Deze dagen is voor mij ook de muziek uit de Mattheüs passie van Bach een troost. Vooral het ‘erbarme dich’ vind ik nog meer dan anders een aanrader.